- در آن لحظه والدین نباید پاسخی به کودک دهند، والدین نباید در روش ادب کردن کودک، خودشان بی‌ادب باشند.
- همان گونه که می‌خواهید فرزندتان با شما صحبت کند، با او سخن بگویید.
- نسبت به این رفتار بی‌توجه باشید و بدانید که مرحله‌ای گذراست.
- کلمه‌ای برای جایگزینی پیشنهاد کنید. برای تخلیه احساساتش، روش‌های سالمی جهت یادگیری مهارت ابراز صحیح خشم و کنترل آن را به او پیشنهاد دهید.
- از هیجان زده شدن، شوکه شدن، مسخره کردن، تنبیه و نصیحت کردن، خندیدن و یا واکنش‌های افراطی اجتناب کنید.
- کاری کنید تا از آن کلمه متنفر شود. به کار بردن مکرر یک کلمه قدرت آن را از بین می برد. بنابراین با تکرار آن کلمه، از آن کلمه زشت خسته می‌شود. مثلا به ازای هر سال سن کودک، یک دقیقه آن واژه را تکرار کند. به این صورت از تکرار واژه مشخص به ستوه آمده و دیگر نمی‌خواهد آن را تکرار کند.
- بیان احساس ناراحتی خودتان: من دوست ندارم اینجوری با من حرف بزنی.
- به خاطر گستاخی کودک را تنبیه نکنید، زیرا با تنبیه فقط ترس را آموزش می‌دهیم و نه احترام را.
- در مقابل ناسزایی کودک به جای تنبیه‌های ناکارآمد، محرومیت‌های موثر را در نظر بگیرید و او را از انجام فعالیت‌های مورد علاقه‌اش مثل فوتبال بازی کردن و یا استفاده از تبلت و ... محروم کنید، البته لازم به ذکر است که این پیامدها، از قبل اطلاع داده شود و برای کودک بدیهی باشد و بداند چه محرومیتی در انتظارش است. در اعمال پیامدها اعتدال را حفظ کنید و کاملا با آرامش برخورد کنید.
- سخن گفتن پسندیده او را تشویق کنید، تا بداند چه نوع واژه‌هایی را ترجیح می‌دهید.
- مراقب دوستان، رسانه‌ها و حتی کلام خود باشید، زیرا آنچه به گوشش می‌رسد از دهانش بیرون می‌آید.
- از برچسب زدن به کودک و گفتن اینکه پسر بدی هستی، بی‌ادب و گستاخی و .... بپرهیزید.
- فیلم‌های خشونت آمیز تلویزیونی را، محدود کنيد و در انتخاب کارتون‌ها و برنامه‌ها دقت کنید.
- گاهی به کار بردن الفاظ زشت تنها بخشی از مشکل نهفته دیگری است و این الفاظ تنها نمای بیرونی آن مشکل است و در صورت ادامه مشکل مراجعه به رواشناس کودک توصیه می‌شود..